Mijn naam is Johnny Pattipeiluhu. Het ondersteunen van mensen is als een
rode draad in mijn leven aanwezig. Een schouder om op te huilen, een
klankbord wanneer iemand het zwaar heeft. Rust en bemoediging brengen
zodat de ander weer verder kan. Deze rode draad heeft ervoor gezorgd dat
ik meerdere keren uitvaartceremonies en herdenkingsdiensten heb geleid.
Een dag voor het overlijden van mijn schoonvader vroeg hij mij of ik zijn
uitvaartceremonie zou willen leiden.
De ceremonie heb ik gevormd, inhoud gegeven en geleid. Zijn levensverhaal
heb ik verteld, gedichten voorgedragen, muziek aangekondigd, ter
bemoediging samen met de familie een lied gezongen en namens
de familie vaarwel gezegd.
De plechtigheid was eervol, warm, kleurrijk, bemoedigend en
luchtig, met een vleugje geloof,
want zo was hij.
“John, het was een
hele mooie
plechtigheid”,
zei een medewerker
van de uitvaart-
onderneming
tegen mij.
Dit was de aanzet voor,
“Hoe zeg je vaarwel”.